سیر تحولات فرم مانتو زنان در ۴۳ سال گذشته (بعد از انقلاب)

سیر تحولات فرم مانتو زنان در ۴۳ سال گذشته (بعد از انقلاب)

مانتو پوششی قدیمی است که در انواع و مدل‌ های متنوع در کشور های مختلف به کار رفته‌است. در این مقاله قصد داریم سیر تحولات مدل مانتو در ۴۳ سال گذشته (بعد از انقلاب) را مورد بررسی قرار دهیم. پیش از انقلاب مانتو کاربرد چندانی نداشت، اکثرا بانوان مقید و محجبه سنتی چادر سر می‌کردند. بانوهای محجبه دیگری که در اجتماع فعالیت داشتند پوشیدن کت و دامن یا کت و شلوار به همراه روسری را برای رعایت حجاب مناسب می‌ دانستند.

پس از انقلاب نیز مانتوها بیشتر شخصی دوز بودند، تا اینکه با فراگیر شدن بیشتر تولیدی‌های لباس دوخت مانتو را آغاز کردند.

در این مقاله توضیحاتی در خصوص سیر تحولات مانتو و مدل‌های مختلف آن در دهه‌ های بعد از انقلاب آورده شده‌است.

مدل مانتو در دهه ۶۰

همانطور که پیش از این بیان کردیم پیش از انقلاب پوشش مانتو به عنوان یک پوشش فراگیر در سطح جامعه رایج نبود و می‌توان گفت استفاده از آن به مدارس محدود می‌شد. اما در دهه ۶۰ و پس از انقلاب فرهنگی استفاده از آن در کنار چادر به عنوان سبکی از پوشش در جامعه گسترش یافت. در این دهه معمولا اندازه بلندی این مانتو تا زیر زانو بود و آستین آنها یا با دکمه و یا به صورت کش‌دوزی در قسمت مچ بسته می‌شد. در قسمت بالای سینه غالبا یک برش بسیار بزرگ وجود داشت که معمولا برای پوشاندن فرم بدن زنان مورد استفاده قرار می‌گرفت. در آن زمان مانتو جلو باز چندان رایج نمود؛ مانتوها یا به صورت جلو بسته بودند و یا تعدادی دکمه در قسمت جلوی مانتوها دوخته می‌شد. برخی دیگر از مانتوها نیز دارای جیب‌های بسیار بزرگ بودند.

در اواخر دهه ۶۰ مانتوهای فیت توسط مانتوهای گشاد جایگزین شدند. برای برجسته‌سازی سرشانه‌ها از اپل استفاده می‌شد. اگر به عکس‌های دهه ۶۰ مراجعه کنید خواهید دید که اپل‌های بزرگ و گرد تمامی افراد را به صورت چهارشانه و بزرگتر از اندازه واقعی نشان می‌دهد. استفاده از اپل را می‌توان به نوعی نمادی از فرهنگ غرب دانست. یکی دیگر از تغییرات جالب که به تقلید از سریال‌های اروپایی آن زمان در طراحی مانتو رواج یافته بود پف سر آستین بود. پف سر آستین در این مدل مانتو به قدری زیاد بود که به راحتی می‌توانست سر و گردن را درون خود پنهان کند.

رنگ مانتوها در این دوران معمولا تیره و به رنگ‌های مشکی، قهوه‌ای، سرمه‌ای و… بود.

مدل مانتو در دهه ۷۰

در دهه ۷۰ با پایان یافتن جنگ، رنگ‌های متنوع و شادتری برای دوخت مانتو در دسترس قرار گرفتند. دهه ۷۰ را نیز مانند دهه ۶۰ می‌توان دوران مانتوهای بسیار بلند دانست! در این دهه اکثرا بلندی مانتوها با شلوار یکی بود و بلندی کوتاهترین مانتو نیز تا پایین زانو می‌رسید!  یکی از مدل‌هایی که به وفور در سطح جامعه دیده می‌شد مدل مانتو خفاشی بود.

افراد شیک پوش و کسانی که ترندهای جهانی را دنبال می‌کردند از مانتو خفاشی استقبال کردند. مدل مانتو پانچو و شنلی که امروزه در بازار موجود است را می‌توان طرح توسعه یافته‌ای از مانتوهای خفاشی دانست. یکی دیگر از تحولات مدل مانتو در دهه ۷۰ محبوبیت استایل ساده و به حداقل رسیدن مانتوهای گشاد و آستین‌های بزرگ بود. دکمه‌های بزرگ از محبوبیت زیادی برخوردار بودند و مردم همچنان به دنبال رنگ‌های تیره بودند.

اگر به یک مغازه می‌رفتید اکثر رگال‌ها به رنگ‌های تیره و مشکی اختصاص داشتند و تعداد کمی مانتو به رنگ روشن به چشم می‌خورد. اما در اواخر دهه ۷۰ طراحان مانتو و تولیدی‌ها دست به نوآوری‌هایی زدند که ردپای آن را در اوایل دهه ۸۰ نیز می‌توان مشاهده کرد. همانطور که پیش از این نیز بیان کردیم با به حداقل رسیدن مانتوهای گشاد، بلندی آن‌ها نیز تا حدودی کاهش یافت و به بالای زانو رسید. تولیدکنندگان جرات پیدا کردند تا از رنگ‌های شاد زرد، نارنجی، قرمز و… استفاده کنند.

مدل مانتو در دهه ۸۰

دهه ۸۰ را می‌توان دهه تحول مدل مانتو، مو به طور کلی ظاهر جوانان ایرانی دانست. مانتوهای گشاد و اورسایز محبوبیت خود را از دست دادند و جوانان بیشتر به مدل‌های تنگ تمایل پیدا کردند. مانتوها به حدی تنگ بودند که گاها بستن دکمه‌های آن‌ها به سختی امکان‌پذیر بود. علاوه بر مانتوهای تنگ، مانتوهایی با بالاتنه تنگ و دامن طرفداران زیادی را به خود اختصاص داد. از دیگر تغییرات دهه ۸۰ می‌توان به تنوع در رنگ اشاره نمود. رنگ‌های روشن و شاد مانند بنفش، سبز، سفید، آبی لاجوردی و… جایگاه ویژه‌ای در میان طراحان مد و مانتو پیدا کرد.

در اواخر دهه ۸۰ پارچه‌های چهارخانه، راه راه و مدل‌های مردانه در جامعه رواج یافت. البته مدل پارچه‌های چهارخانه و مردانه تا امروز محبوبیت خود را حفظ نموده‌اند. دهه ۸۰ را شاید بتوان دوران طلایی مانتوهای کوتاه چهارخانه و سفید دانست.

انواع مدل‌های تنگ کمر کرستی، دکمه‌های مخفی و منگنه، آستین‌ های کوتاه (سه ربع) از دیگر تغییرات طراحی مانتو در دهه ۸۰ بود به طوری که اگر آستین مانتوی کسی تا مچ دست می‌ رسید سعی می‌کرد آن را تا جایی که می‌تواند بالا بکشد. با حذف شدن دکمه‌های بزرگ و اضافه شدن دکمه‌ های مخفی و منگنه به مانتوها، کم کم تعداد دکمه‌ها در قسمت پایین تنه مانتوها نیز کاهش یافت و طراحان به دو یا سه دکمه در قست بالا تنه بسنده کردند. از دیگر نوآوری‌ها و ترندهای محبوب در دهه ۸۰ می‌توان به پوشیدن دامن به جای شلوار اشاره کرد که زیبایی این مانتوهای تنگ و کوتاه را چندین برابر نمود.

همانطور که از توضیحات برمی‌ آید دهه ۸۰ را می‌توان دهه خلاقیت در طراحی مانتو دانست. در این دهه تولیدی‌های مانتو که حاضر به تولید مانتو هایی با مدل، طراحی و رنگ خاص نبودند از عرصه رقابت با مزون داران جا ماندند.

مدل مانتو در دهه ۹۰

با ورود به دهه ۹۰ برخلاف باور عموم مدل مانتو تنگ، چسبان و کوتاه توسط پیراهن‌ های بلند جایگزین شدند. مزون‌ها به طراحی مانتو های مجلسی با پارچه‌های توری و شیشه‌ای روی آورده‌ اند. اما شاید مهم‌ترین دستاورد دهه جدید را بتوان طراحی مانتو های جلو باز دانست؛ مانتوهایی که ردا مانند هستند و در قسمت جلو به کمک زیپ یا دکمه بسته نمی‌ شوند. این مانتوها جذب نیستند و می‌توان با پوشیدن لباس‌های متنوع از زیر آن به زیبایی آن افزود.

استفاده از پارچه‌های طرح‌دار، پارچه‌های دارای نوشته و گران‌قیمت با طراحی‌های خاص و بی‌نظیر در هیچ دوره‌‌ای بعد از انقلاب به اندازه سالیان اخیر توسعه نیافته بود.

کلام آخر

ما در این مقاله (( سیر تحولات فرم مانتو زنان در ۴۳ سال گذشته (بعد از انقلاب) )) در مورد اینکه مانتو ها در طی سالیان چه تغییراتی پیدا کردند و چگونه بودند و چگونه شدند صحبت کردیم. امیدوارم این مقاله برایتان مفید بوده باشد. با مقالات دیگر با ما همراه باشید و از مقالات دیگر سایت ما استفاده کنید. برایتان مفید خواهند بود.